Τι κάνουν δύο χορτοφάγοι στην Dordogne?

Εξόρμηση στη μαύρη Perigord.

Η γη στρωμένη με κόκκινα φύλλα και βελανίδια. Η φύση άγρια, επιβλητική, «μαύρη» όπως και το όνομα της περιοχής. Οι άνθρωποι όμως ευγενικοί και καλόκεφοι με κόκκινα μάγουλα και με χαμόγελο γλυκό σαν τα υπέροχα κρασιά τους. Στην πρώτη επαφή με το μέρος ψάχνεις στα βάθη της μνήμης, έτσι κάπως αυθόρμητα, να το συγκρίνεις με κάτι που έχεις ξαναδεί. Αναζητάς νοητά κάποιο χωριό ή κάποιο επαρχιακό δρόμο της πατρίδας, όμως ο νους σου καλπάζει σε άλλες εποχές και σε εικόνες που μέχρι τότε απλά τις είχες φανταστεί να βγαίνουν από τον «Ιβανόη» ή από την «Ιστορία χωρίς τέλος». Ιππότες με αστραφτερές πανοπλίες, πριγκίπισσες με παραμυθένια ομορφιά και μάγοι με μακριά γένια και μανδύες. Ακόμη καιαν μετά από λίγες μέρες αρχίσεις να θεωρείς φυσιολογικό το θέαμα των αγριογούρουνων που αργά το βράδυ σουλατσάρουν σε μικρές ομάδες μέσα στο δρόμο, ένα από τα πολλά άλλα που θα θυμάσαι, θα είναι σίγουρα οι μικρές φάρμες, σκορπισμένες ανάμεσα στα πυκνά δάση από βελανιδιές και τα ξεχασμένα από το χρόνο χωριουδάκια. Οι οικισμοί αυτοί παρεμπιπτόντως έχουν γίνει ένα με το δάσος καθώς σχηματίζουν μικρές συστάδες από αγροτικά σπίτια, με καστανοκόκκινους τοίχους σκεπασμένους με αμπελόφυλλα. Η περιπλάνηση σε ένα τέτοιο μέρος σου δίνει μία ξεχωριστή και έντονη εμπειρία, αφού μπορείς να επισκεφτείς ο ίδιος κάποιες φάρμες όπου οι χωρικοί επιδεικνύουν με άνεση και οικειότητα στους καλοδεχούμενους ταξιδιώτες, τον τρόπο που εκτρέφουν τα ζώα τους, που είναι συνήθως χήνες και πάπιες. Επίσης θα έχεις την ευχαρίστηση να δοκιμάσεις εκλεκτά εδέσματα που φτιάχνονται από τους ντόπιους παραγωγούς εκεί ή αν θες κάποιο βράδυ μπορείς να κάτσεις στην κουζίνα τους και να γευτείς τα εκλεκτά και πεντανόστιμα τοπικά τους προϊόντα.

Στο δρόμο του κρασιού, κατά μήκος του ποταμού της Dordogne στην κόκκινη και λευκή Perigord.

Στη διαδρομή για τους αμπελώνες του Monbasillac, ανατολικά της Bordeaux, στα περίχωρα της ανατολικής Γαλλίας, θα βρεις σίγουρα κάποιες από τις καλύτερες ετικέτες οίνου της χώρας που φημίζεται περισσότερο στον κόσμο για τα κρασιά της.

H γλυκιά γεύση του Monbazilac, που μοιάζει με το δικό μας μοσχάτο Σάμου και οι βαθυκόκκινες ποικιλίες της Bergerac θα σας απογειώσουν ενώ η επίσκεψη σε οποιοδήποτε τοπικό οινοποιείο θα ντύσει το ταξίδι σας με αρώματα και κάθε φορά η ανάμνησή του θα εγείρει μεθυστικές διαθέσεις. Εκεί θα έχεις τη μοναδική ευκαιρία να  γεμίσεις πολλές φορές το ποτήρι σου κατευθείαν από κάποιο οικογενειακό βαρέλι καθώς οι περισσότεροι μικροί παραγωγοί έχουν στην πόρτα τους την ταμπέλα  «degustation» που σημαίνει δωρεάν γευσιγνωσία οίνου. Μόνο μην παρασυρθείς από την ευφορία και φύγεις με άδεια χέρια. Το να αγοράσεις κάποια φιάλη δεν θα επηρεάσει ιδιαίτερα την τσέπη σου εφόσον δεν θα χρειαστεί να δόσεις πάνω από 6-7 ευρώ. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από το μοναδικό αυτό ταξίδι που κάναμε νιόπαντροι με τη γυναίκα μου και ακόμα υπάρχουν 1-2 μπουκάλια που ωριμάζουν  επίτηδες τοποθετημένα στο πιο ψηλό σημείο του σπιτιού πάνω από τα ράφια για να μην ακούω το προκλητικό τους κάλεσμα. Καρτερούν μια ιδιαίτερη στιγμή ή απλά μια στιγμή που θα γίνει ιδιαίτερη μόλις ακουστεί το χαρακτηριστικό ποπ του φελλού και πλημμυρίσει ο χώρος από τα πτητικά μόρια γήινης και βρόχινης ευωδίας.

Γαλλικές λιχουδιές ίσως στο πιο επιβλητικό χωριό της Ευρώπης.

Διασχίζοντας νοτιοδυτικά τη μαύρη Perigord, εκεί που η φύση έχει πλαγιάσει στις όχθες του μεγάλου ποταμού Lot, με μαξιλάρια χαμηλούς βράχους σκεπασμένους από θαμνώδη βλάστηση με τις αχτίνες του ήλιου να χαϊδεύουν τρυφερά τα χώματα της,  νοιώθεις σαν να ‘χεις στα πόδια σου ένα θηρίο που έχει ημερέψει. Επειδή βρέθηκε μικρό στη ζούγκλα από άνθρωπο, μεγάλωσε οικόσιτο και έχει αφεθεί στην αφθονία και στη ζεστασιά από τα ανθρώπινα χάδια. Από τον ουρανό κρέμονται κάτι μεγάλα πολύχρωμα αερόστατα. Αιωρούνται μοιάζοντας με βάρκες στην επιφάνεια γαληνεμένης λίμνης και δεν χορταίνουν τη θέα της κοιλάδας που είναι ένα ανάγλυφο τοπίο από δάση, παραπόταμους με αψιδωτές πέτρινες γέφυρες, κάστρα και αμπελώνες.

Ο δρόμος φιδωτός και στενός και οι ποδηλάτες που συναντάς συχνά σε αυτά τα μέρη σου κάνουν σινιάλο να περάσεις μόλις βρουν λίγη άπλα για να κάνουν στην άκρη χωρίς ποτέ να σταματήσουν το πετάλι. Κάποια στιγμή η κοιλάδα αρχίζει να ανεβοκατεβαίνει σε υψίπεδα και μικρούς λόφους και ξαφνικά μετά από μία στροφή χάνεται σε μία δραματικά κατακόρυφη κλίση  προς τα κάτω που σε οδηγεί σε ένα από τα ωραιότερα αξιοθέατα της Γαλλίας.

Μόλις κατέβεις εκεί από πάνω σου απλώνεται επιβλητικό το Rocamadour,  ή ο βράχος του Αμαντoύρ, στην κυριολεξία κρεμασμένος στην πλαγιά από το φαράγγι της Lot, χτισμένος με γιγάντια πέτριvα σπίτια. H θρυλική εκκλησία της Μαύρης Μαντόνας, λαξευμένη από τον Άγιο Αμαντόρ πάνω στις αιώνιες πέτρες, έχει από μόνη της τη μαγεία χιλίων μύθων και σε αφήνει με την εντύπωση ότι μπορείς να ζήσεις μέσα στο βράχο σαν βασιλιάς ή απλός χωρικός του 16^ου αιώνα που είχε την τύχη και την ευλογία να γεννηθεί σε ένα μέρος με τόσο απίστευτη ενέργεια.

Τα κτίσματα που έχουν γίνει η προέκταση των απόκρημνων βράχων, συνδέονται μεταξύ τους με ανηφόρες, σκαλιά και ευτυχώς για κάποιους επισκέπτες υπάρχει και ανελκυστήρας. Στο πιο ψηλό σημείο πάνω στον γκρεμό η θέα πραγματικά σου κόβει την ανάσα και αν μπορέσεις να πάρεις τα μάτια σου από εκεί και κοιτάξεις πίσω σου, θα διαπιστώσεις ότι βρίσκεσαι σε ένα μεσαιωνικό μοναστήρι που συγκαταλέγεται μέσα στα 10 πιο όμορφα κτίρια στον κόσμο, ανάμεσα στα οποία είναι το Ταζ Μαχάλ και το Πάνθεον στη Ρώμη. Το σίγουρο είναι ότι μια τέτοια διαδρομή σου ανοίγει την όρεξη. Η γλυκιά πίτα με καρύδια και οι κρέπες με ζάχαρη και λεμόνι έχουν την τιμητική τους.

Φεύγοντας από εκεί δεν χρειάζεσαι τίποτα από σουβενίρ για να σου θυμίζει που βρέθηκες. Μόλις πας στην εξοχή και ανέβεις σε ένα ύψωμα, κλείσεις τα μάτια και αφήσεις το μυαλό σου ελεύθερο, είναι σίγουρο ότι το πρώτο σημείο που αυτό θα πετάξει σαν απόδημη αγριόχηνα, θα είναι το Rocamadour.